The Ancient Wilds

‘The Ancient Wilds’ heeft bomen die tot de hemel reiken, en waar 15 man achter 1 van die bomen kunnen verschuilen. Er leven vele wezens, zowel magisch als niet magisch. Het als altijd donkerder in het bos, omdat het zonlicht wordt tegen gehouden door de bladeren.
Wij komen in het bos net nu de nacht is gevallen. Het is nieuwe maan, en het is extreem duister in het woud. Alleen met een toorts kunnen ‘gewone’ mensen iets zien. Verder zien carnivorische beestmensen redelijk, terwijl vampier, weerwolven in menselijke vorm, herbivorische beestmensen en volbloed elven, orks en goblins er tussen in.

"TOK!" zei Kaya's hoofd toen ze tegen een boom aan rende. Ze was vooruit gerend en had ondertussen een flinke afstand tussen haar en de soldaten gecreëerd. Het bos was donker en er was geen maan om licht te schijnen en de takken stopte elk straaltje van licht dat nog over was.
"F**k!" riep Kaya boos. "Nee, ik zie geen soldaten maar ik zie ook niks anders!!!m F*****g Hell!!!" Riep ze naar de geit-man.

Kajun stopte met rennen toen de groenharige dame na een innige omhelzing met een boom stond te vloeken als een zeeman op de pier. De beestman merkte op dat hij en de dame op ruim vijf meter afstand waren van zowel Ceithre als zijn kleurrijke gezelschap. het gevaar was niet geweken. sterker nog: er waren meer krijgers die hun richting op kwamen. Kajun moest snel handelen.

"Madam," zei Kajun terwijl hij haar arm beetnam, "Als je niks ziet, kunnen we beter bij de groep blijven. ik zou het overleven in mijn eentje, maar takken zijn hier het minste van jouw problemen."
Kajun draaide zijn hoofd bij en probeerde te kijken. Hij zag de vage verschijning van een huppelende Ceithre met een menselijke vorm over zijn schouder gedrapeerd.
"Ceithre, Waarheen?" riep hij naar de man
"Trouwens, een naam zou handig zijn. ik ben Kajun" stelde hij zich voor aan de groen/roodharige vrouw.

Vrolijk huppelend volgde Ceithre de groenharige vrouw en Kajun. Het was pikdonker in het bos, maar ondanks dit kon Ceithre er toch voor zorgen dat hij niet op zijn bek ging. Dat is niet alleen pijnlijk voor hem, maar dat zou ook het einde betekenen voor de man die hij droeg. “Ceithre,” riep Kajun naar hem, “Waarheen?” Ceithre rende naar Kajun toe, bleef bij een dikke boomwortel staan, sprong er met twee benen tegelijk over heen en stond nu naast de geitenman. “Hoe moet ik dat weten?” vroeg hij en keek achterom. Hij zag het kleine meisje achter hen en hoorde van het bosrand harde stemmen komen. “Ik weet alleen dat we hier weg moeten.” Ceithre schudde even met zijn schouder waar de zwaargewonde man op lag. “Zeg gast, leef je nog?”

Alyssia rende achter de dronkaard aan en zag dat hij naast een beastman stopte. er stond nog een vrouw bij, de vrouw die tegen haar had gezegd dat ze de volgende keer iemand in zijn ogen moest prikken. Alyssia stopte vlak bij de drie. Ze hoorde dat de mannen niet wisten waar ze heen moesten. Alyssia keek om zich heen, er was een stuk in de buurt waar je je heel goed kon verstoppen voor mensen én een aantal beesten. Ze moesten dan alleen kunnen klimmen. Op dronkaards vraag reageerde Lester niet, maar Alyssia zag nog wel zijn ademhaling. Gelukkig. Ze had wel het voorgevoel dat er iets slecht af zou lopen. "Ik weet een plek" Zei Alyssia voorzichtig, ze hield er niet van om te praten, helemaal niet tegen vreemden. Ze liep een stukje de kant op waar ze wist dat ze een verstopplek hadden, na een paar meter keek ze om, om de reactie van de anderen te peilen.

"Ik weet een plek," zei het kleine meisje voorzichtig. Ceithre zette een grote grijns op. "Kom op dan!" zei hij harder dan nodig was. "Laten we in dit diepe, duistere en vooral uiterst gevaarlijke bos het kleine meisje volgen om ons naar veiligheid te brengen." Lachend hupte Ceithre achter het meisje aan.

Sang en Traïtre renden zo snel zo konden achter de Ceithre aan. Ze ademde best hevig Sang zag er nogsteeds best rustig uit al waren er wel blikken van bezorgdheid naar achteren "ik denk". Voordat Sang zijn zin af kon maken antwoordde Traïtre al "dat we hier zo snel mogelijk weg moeten komen en die wond dichtbranden? hoe dicht zat ik er bij?" Traïtre glimlacht alleen naar sang zijn rode ogen nog een beetje zichtbaar door het licht wat van de Taverne afkomt. Het lijkt wel alsof er een enorm genot in te zien is. "dus... waar gaan we naartoe meneer beestemans? ik neem aan dat jij" "Traïtre.... geen aannamens meer... vorige keer was je bijna doorspiest op hoorns... of was je dat soms vergeten?" Traïtre knikt alleen en houd zijn mond. Waarom mag ik nou nooit eens eventjes mijn lolletje hebben? dacht Traïtre met een beetje een teleurgestelde blik. Sang keek hem aan met een ijskoude blik "Misschien omdat jou lolletjes ons bijna altijd de dood in helpen Traïtre... daarom. dus... pakken we de plek van het meisje? als onze vriend het wil overleven moet ik wel even goed kunnen werken met hem."

"Nee, je hoeft niet aan te nemen dat ik dit deel van het bos ken." zuchtte Kajun diep. alleen maar omdat hij ten oosten van dit bos geboren is betekende nog niet dat hij meteen wist waar hij heen moest. Het kleine meisje wist het overigens wel.

"Hoe stom dit ook klinkt, laten we het kleine meisje volgen." zei Kajun droog. "Wegrennen kan ik namelijk altijd nog als dit een val is"
En alsof het een verhaal was, begon Kajun met het volgen van de dronkelap en het kleine meisje. De Beestman kon de humor normaal wel inzien, maar dit was een ander verhaal..

Alyssia schrok even van de onnodig harde en vrolijke stem van de dronkaard. Maar toen ze begreep dat de anderen haar zouden volgen rende ze stukjes door het bos, elke keer netjes de bomen en boomwortels ontwijkend. Af en toe stopte ze even om te kijken of de anderen haar konden volgen. Ze waren bijna bij een grote boom.
Na een klein eindje rennen kwamen ze aan bij de plek waar ze heen wilden. Het was een eeuwenoude treurwilg achtige boom. Door de hangende slierten kon je je makkelijk verstoppen in het bladerdak, en de boom was makkelijk te beklimmen als je bij de stap was. Alyssia ging tussen een aantal van de hangende takken staan en hield er een aantal opzij zodat er een soort doorgang verscheen in het bladeren gordijn. In het bos hoorde ze vertrouwde geluiden, het klonk niet gevaarlijk, af en toe geritsel van een aantal kleine dieren die zich door het bos verplaatste maar geen grote beesten dichtbij.

Het was lastig om door het bos te manoeuvreren. Zeker in het donker en al helemaal met een gewond persoon op je schouder. Maar Ceithre sprong over de dikke boomwortels alsof hij wist dat ze er lagen. Een paar keer ging het bijna mis en ging hij bijna op zijn bek. "Kom op," riep hij naar de anderen, niet denkend aan het feit dat zijn luide stem andere wezens kon aantrekken. "Ik denk dat we er bijna zijn!" Abrupt stond Ceithre stil, omdat hij bijna tegen het meisje aan rende.
Ze stond stil bij een eeuwenoude treurwilg. Zo'n oude boom kwam je alleen dieper in het woud tegen. Dat kon maar 1 ding betekenen. Ze waren voorbij het punt waar enige beschaving te vinden was. Alleen de natuur regeerde hier. Ceithre moest bukken om door de opening te kunnen die het meisje had gemaakt. "Dank je," zei hij zachtjes en met een glimlach. "Weet je ook waar ik deze man kan neerleggen waar het veilig is tegen beesten?"

Kajun begeleide de niets ziende groenharige door het donkere woud, achter Ceithre aan. Net naast de opening die het kleine meisje hield liet hij haar staan. hij had Ceithre al zien staan met de man over zijn schouders. "Ik ga Ceithre even helpen, ik ben zo terug." zei Kajun tegen de groenharige.

langzaam liep hij op Ceithre af en eenmaal naast hem klopte hij hem op zijn lege schouder. "Je ziet eruit alsof je wel een handje kan gebruiken? of smijt je hem in je eentje de boom in?"

Kajun kwam naast hem staan. "Je ziet eruit alsof je wel een handje kan gebruiken?" zei hij tegen Ceithre. "Of smijt je hem in je eentje de boom in?" Om die opmerking moest Ceithre even lachen.De man op zijn schouder begon wel erg zwaar te worden op zijn schouder, dus hulp kon hij wel gebruiken. "In de boom lijkt me inderdaad de beste plaats om ons te verstoppen. Of om kraaien te gaan melken. Welke beter is, weet ik nog niet. Maar hulp is altijd welkom." Ceithre keek omhoog naar de vele takken in de oeroude boom. "Dus hoe gaan we dit aanpakken?" vroeg hij in het algemeen.

Ceithre had, voor een mens, een appart gevoel voor humor. Iets wat Kajun kon waarderen. Na de vraag van de man keek Kajun eens goed naar de boom. De takken hingen laag genoeg voor iemand om erin te klimmen en de bewusteloze man in te tillen.

"Als ik nou de boom in klim, dan til jij hem hoog op en dan duwen en tillen we hem op de laagst hangende tak. daarna klim jij omhoog en regelen we dat deze kerel hoger komt te liggen. idee?" zei kajun terwijl hij al pratend de boom in klom. het ging daadwerkelijk eens makkelijker dan verwacht!

Beide liepen achter de groen harige meid en de beastman aan. De wortels op de grond een groot probleem voor Sang omdat hij niet zo heel atletisch is. Alleen dankzij de hulp van Traïtre weet hij de boom te behalen zonder vol op zijn gezicht te gaan. Iets wat veel vermaak was voor Traïtre die hem alleen maar helpt met een big smile. "Dus... hoe kan ik die man genezen als hij in een boom zit? Hij heeft aardig wat bloed verloren en de pijl zit er nog in..." Sang kijkt vragend rond maar ziet eigenlijk bijna niets als alleen wat schimmen In het duister. "Ja.. wat is eigenlijk het plan zo nu in dit donkere bos zonder enig zicht waar allemaal grote enge beestjes ons kunnen ruiken omdat we een mooi bloedspoor hebben achtergelaten voor ze?" Traïtre zoekt naar enige vorm van herkenning en als hij de grote schim van de beestman ziet trekt hij Sang mee naar de ingang.

Kaya stond nog vlak bij de ingang. Waar Kajun haar had achtergelaten. Door de harde klap tegen de boom had ze nog steeds een beetje last van hoofdpijn terwijl alle radartjes in haar hoofd afgingen om te bedenken wat ze kon doen. Achter hun zaten nog andere personen die ook het bos in waren gevlucht. Ondanks het donker kon ze horen heel zacht horen hoe een vrouwelijke stem praatte en af en toe een gedempte kreet van pijn van een vermoedelijk mannelijk persoon. Dit betekende dus dat ze niet zomaar een actie kon ondernemen en daarbij kwam dat haar energie op begon te raken. Er kwam een idee in haar op maar daarvoor moest ze eerst wat weten. "Hey" zei ze zachtjes "weet een van jullie waar de andere ongeveer in het bos zijn? Ik heb een plan om die soldaten op een dwaalspoor te zetten maar daarvoor moet ik weten waar de anderen zijn."

Met wat gevloek en getier is het Ceithre en Kajun eindelijk gelukt om de gewonde man in de boom te krijgen. Het was al bijna fout gegaan, want Ceithre had de man op de laaghangende tak gelegd, maar had zo hard door geduwd, dat hij er bijna aan de andere kant af viel.
"Dat is 1 probleem opgelost," zei Ceithre tevreden. Hij draaide zich naar de 2 mannen die verschrikkelijk op elkaar leken, toch erg verschillend waren. "Nu het volgende probleem." Ceithre bekeek de witharige gozer van top tot teen.
"Zoals ik het zie, hebben we 2 keuzes. Of we klimmen allemaal in de boom, waar we redelijk veilig zitten en waar we de voordeel hebben van de hoogte. Of we laten jou hier beneden als offer voor ieder die de rest van ons levend wil opeten." Een gemeen glimlachje verscheen op Ceithre's gezicht. Af en toe had hij van deze momenten, dat andere mensen hem niks kon schelen.
Het groen-/roodharig meisje trok Ceithre's aandacht. "Maak je maar geen zorgen om de soldaten, meid," zei hij met zijn armen over elkaar. "Alleen idioten en wanhopige mensen gaan 's nachts dit bos in. En we zitten best diep. Ik denk dat de soldaten wachten tot de ochtend."

En dat was ook zo. De kapitein liet al zijn mannen in de herberg overnachten. Zijn soldaten zijn ten slotte mensen en hoe loyaal ze ook waren, ze gingen voor geen zilver het bos in. Zeker niet omdat ze wisten wat zich daar bevond.

(Sorry jongens, ik wil dit deel gedaan hebben, zodat het verhaal opener wordt en iedereen kan doen wat hij/zij wil.)

De Ancient Wilds is geen plek om een nacht in door te brengen. De hoge wilg die Alyssia voor de groep had gevonden was 1 van de veiligste plekken om te overnachten in het woud. Door de laaghangende bladeren word je niet gauw gezien en door het duivelskruid bij de wortels komen er weinig roofdieren in de buurt.
De boom bevindt zich een eind lopen van de herberg af, maar voor zij die hun oren spitsen en weten waar ze naar moeten luisteren, kan je de mensen horen die daar verblijven.

Dag breekt inmiddels al weer aan en het woud begint te ontwaken, net als de herberg...

Het was een ongemakkelijke avond geweest. Kajun was wel gewend om in bomen te slapen, daar niet van, maar niet om deze te delen met een compleet gezeldschap. en sommigen waren niet de stilste ook!!

na een korte nachtrust werd Kajun vroeg wakker. hij rekte zich uit, en ging rechtop op de flinke tak zitten waarop hij in slaap was gevallen. door de bladeren kon hij niet ver genoeg kijken om te zien of alles veilig was, maar het feit dat hij alleen natuurgeluiden hoorde deed hem kalmeren. langzaam klauterde hij naar beneden en deed voorzichtig, en behoedzaam, een klein rondje rond de boom.