Grote zaal

Kajun zag de apart ogende man voor hem staan, terwijl Ceithre het volk maande met hem mee te gaan. het rolde veel te soepel uit zijn tong, alsof het al eens eerder gebeurd was. de witharige voor hem bood zelfs al geld aan om weg te komen.
"Bespaar me je geld, voor nu. zoals het er nu naar uitziet worden we gratis naar buiten geloodst. tegen welke prijs dat is? geen idee." zei Kajun kalm tegen de witharige man.
Langzaam stond hij op en maakte hij aanstalten te vertrekken in de richting van Ceithre en de grote bange menigte. wat een dag...

Max zuchtte, hij stond nog steeds bij groenhaar, geit-man en nu ook bij ying en yang. Deze lui waren tenminste kalm, hij keek naar het hysterische gedrang. "Hij heeft gelijk", naar Kajun knikkend, "Voorlopig is dat de beste gok." Max grijnsde "Als er iemand gered moet worden hou ik jullie aanbod in me achterhoofd" Hij draaide zich om en maakte eveneens aanstalten om te vertrekken

Ceithre liep naar de bar terug en pakte de tas van rendierenhuid van de toonbank. “Waag het niet om dood te gaan,” zei Carla streng. “Anders vermoord ik jullie.” Ceithre moest glimlachen. “Ik zou niet durven,” zei Ceithre kortaf en gooide de tas over zijn schouder. Het voelde zwaar aan en Ceithre dacht dat hij vloeistof hoorde in de tas. ‘Beter,’ dacht hij verblijd, omdat hij wist wat het geluid betekende. Ceithre liep naar het gezelschap met Kajun. “Waar wachten jullie op?” vroeg hij met een grijns. “Als je zo graag die roestkoppen wilt zien, ga dan via de ingang. Ik ga naar het bos. Is veel gezelliger met alle mensen daar.” Met zijn grijns nog steeds op zijn gezicht liep hij de achterdeur door.

Buiten zag hij dat er een aantal wezens op de grond lagen met kruisboogpijlen door hun hoofd, borst of elders. “Dat moet zeer doen,” merkte Ceithre op toen hij een lichtgrijze elf zag wegkruipen die een pijl in zijn lies had. Ceithre keek opzij en zag daar 3 soldaten staan met hun kruisboog in aanslag. “Poep,” zei hij simpelweg en deed een stap terug, terug de herberg in. “Ik heb 1 vraag aan jullie,” riep hij naar het gezelschap. “Hoe snel kunnen jullie rennen?”

Björn liep met de zak naar buiten. Dit hadden de soldaten niet verwacht, en dat was te merken in hun houding. “Kom je je overgeven?” riep de kapitein die zich een weg naar voren baande. “Dat maakt het voor iedereen een stuk plezanter.” Björn gooide zijn hoofd naar achter en begon hard te lachen. Zijn lach was aanstekelijk en enkele soldaat wilde ook gaan lachen, tot hij de blik van de kapitein zag. Die stond op uitbarsten. Net zo abrupt als hij was begonnen, stopte Björn met lachen. “Het zal voor jullie verstandig zijn om nu te rennen,” zei hij met een strak gezicht en gooide de juten zak richting de soldaten. De soldaten namen direct hun positie in, maar er gebeurde niks. “Was dat jouw dreigement. Wat zie...” Een rood wezen die geen van de soldaten ooit had gezien, of zelfs van had gehoord, sprong uit de juten zak en rende naar ze toe. De schutters vuurden hun pijlen op het beest af, maar deze ontweek ze en sprong op de soldaten.

Wezen:

Alyssia en Lester waren net buiten toen ze pijlen door de lucht hoorde zoeven. Lester zag een pad richting het bos. Als ze ongeveer 50 meter recht door zouden rennen waren ze bij de bosgrens. De zoevende pijlen hadden mensen/mensachtigen voor hen geraakt. "Alys, REN!!" riep hij terwijl hij het meiske een zetje richting het bos gaf. Hij zou achter haar rennen om ervoor te zorgen dat ze haar in ieder geval niet zouden raken met een pijl. Ze waren het gewend om te overleven in het bos, Alyssia zelfs meer dan Lester. Hij zag het meisje voor zich uit sprinten en hij rende er achter aan. Op het moment dat hij Alyssia in de bosgrens zag verdwijnen voelde hij een pijn in zijn linkerschouder. De laatste 10 meter deed hij zijn best om door te rennen en pas toen hij veilig tussen de bomen stond keek hij naar wat er was gebeurd. Net onder zijn sleutelbeen zag hij een pijlpunt door zijn shirt heen komen. Die klote kruisbogen ook... Met zijn kaken op elkaar keek hij om zich heen, zoeken naar het meisje wat hij begeleidde.
Alyssia werd door Lester geduwd toen zij net buiten waren, hij had geroepen dat ze moest rennen, en dat deed ze dus ook, naar het bos, ze wist dat ze daar veiliger was. Eerst rende ze met een aantal mensen dezelfde kant op, maar naarmate ze meer pijlen hoorde zoeven renden er ook minder mensachtigen mee. Toen ze in het bos aangekomen was dook ze een struik in, zoekend voor beschutting. Haar haar was even blijven hangen in een van de takken en er hingen blaadjes in haar haar. Ze keek naar de bosgrens en zag Lester aan komen rennen en ze rook bloed, Lesters bloed, ze keek naar hem vanuit haar beschutte plaats. Kwam voorzichtig uit haar snelle schuilplaats en liep naar hem toe. Met angst in haar ogen, zag ze een rode vlek verschijnen in zijn kleding. "Zit" commandeerde ze, terwijl ze naar een boom wees. ze had geen idee hoe ze een wond moest verzorgen of hoe erg het precies zou zijn, maar ze dacht dat blijven staan in ieder geval geen goed idee was.

Het was ondertussen weer rustig geworden in het taverne, wat in hield dat de meeste mensen naar buiten waren gegaan. Buiten kon Kaya het zoeven van pijlen horen en hier en daar een kreet van vluchtende wezens die werden geraakt. Er was een groot vuur in Kaya's hart ontsprongen en ze had een flinke hoeveelheid pit in d'r lijf. Ze greep de pook van het haardvuur en liep richting de deur. Vlakbij stonden drie soldaten met ieder een kruisboog in de hand. Terwijl ze nog om de hoek stond begon ze te fluisteren: "A twitch will spark, a spark will light, a flame awakens by my might" Terwijl ze de laatste worden uitsprak draaide Kaya de hoek om en strekte haar arm uit naar de drie mannen met kruisboog. Met een licht gesis begon hun tabbard te roken waarna een klein vlammetje ontstond dat snel groter werd. Met een glimlach op haar gezicht nam ze nog wat stappen richting de mannen. "Warm thy up in a nova's blow, for burn thy will like a morning glow. So heat up like a fire as much, by a soft whisper and a gentle touch " fluisterde Kaya zachtjes en de pook in haar hand begon te gloeien van warmte. Zo'n twee meter bij de mannen vandaan stond ze stil en gooide de nu ziedend hete pook in de richting van de mannen. Voordat deze zijn doelwit had geraakt rende ze echter alweer richting het bos en hoorde ze alleen nog achter haar een harde "tok" van de pook die iets geraakt had. Maar tijd om te kijken wat het geraakt had nam ze niet. Hoe eerder in het bos hoe beter.

Tijdens het rennen viel het haar op dat sommige plukken die in haar blikveld danste rood waren geworden.

Sang en Traïtre rennen zo snel mogelijk naar elkaar toe. "ZAG JE DAT?! ZAG JE DAT? DIE GROENE MEID GOOIT DE FIK ER GEWOON IN? DAT IS ZO SUPER VET!!" "Traïtre... mond dicht. eerst hier wegkomen lijkt me wel handig" Sang grijpt Traïtre bij de mouw en begint achter de groep aan te rennen. Hij rent het bos in en ziet iemand tegen een boom aan liggen. Hij merkt al snel op dat de man bloed en loopt dichterbij niet opmerkend dat er een klein meisje bij is. Traïtre volgt Sang maar op een afwezige manier. "wow... zoveel vuur van zo'n kleine persoon... Dat is zo enorm vet... Ik wou dat ik zoiets kon.. wacht... dat kan ik... Molotovs" Traïtre grijnst alleen en loopt verder achter Sang aan. "ok... dus... we hebben een half lijk hier liggen... wat gaan we doen Sang? is hij nog genoeg bij zinnen om een wens te doen of wat gaan we met hem doen?" Sang negeert Traïtre en gaat naast de man met de pijl in onder zijn sleutelbeen zitten en schrikt als hij opeens het meisje ziet. langzaam loopt hij naar het meisje en kijkt haar aan. "Zeg... als je wil kan ik er naar kijken.. maar... ik kan niets beloven over zijn overlevingskansen.. Wil je dat?"

Kajun ging achter de groenharige vrouw aan en meteen werd zijn innerlijke rust gebroken door het zoeven van pijlen en het geschreeuw van gewonden. binnen enkele incantaties vlogen de tabbards van de en was de chaos compleet. temidden van al deze chaos zag Kajun het kleine wezentje wat de soldaten zo fannatiek had bestormd.

Dat was een Spawnling. Meteen wou hij naar zijn wapens grijpen, maar tegenover ruim dertig man aan goed bewapende vechters kon ook een kleine spawnling wel eventjes wachten. En...als het zou blijven leven, zou Kajun zelf wel het leven van dat walgelijke wezentje inkorten...

Kajun greep naar zijn falx en sprintte richting een van de kruisboogschutters. de man was heel druk met zijn tabbard en zag niet snel genoeg de welgemikte slag naar zijn gehelmde hoofd aankomen. De klap was hard, maar kwam niet door het harnas heen. Wel was het geweld van de klap genoeg om hem even te doen wankelen. de man trok in alle verwarring naar een flink kapmes en zwaaide het wild heen en weer. Kajun ontweek deze slagen maar net: zelfs in deze omstandigheden bleek de man een vaardig messenvechter te zijn. Kajun had al snel door dat dit hem niet ging worden. de Beestman pareerde staakbeweging na steekbeweging tot hij een opening vond. De de man stak, Kajun pareerde en haalde uit naar de open dekking van de man..

BAM
met vele geweld sloeg de falx tegen de man zijn helm. dit deukte de helm in, en de man viel op de grond. het zou een hersenschudding zijn, maar dat boeide Kajun voor geen meter. deze krijgers waren goed, en er waren te weinig vechters om ven hen allemaal te winnen. na de laatste klap zette hij het op ene lopen richting de groenharige vrouw. Vreemd, vanaf hier lijkt het een beetje rood te zijn geworden. als snel had hij haar ingehaald en hield hij haar bij.
"Zie jij ze hier ergens in het bos zitten??" riep de Beestman naar de vrouw.

De rest van het gezelschap liep langs Ceithre naar de rand van het bos. De groenharige meid, met inmiddels wat rood haar erdoorheen, zette de tabbards van de soldaten in brand, terwijl Kajun in een dodelijke dans was verwikkeld met 1 van hen. Zo te zien had hij geluk, omdat Kajun de soldaat voor zijn hoofd kan slaan. De andere soldaten hadden zich al van hun brandende tabbards ontdaan en 1 hield een gloeiende pook vast. Ceithre rende direct door, nu hij nog de kans had.

Ceithre keek naar achter, naar waar de soldaten stonden. Hij zag het rode wezentje dat nu meer leek op een stekelvarken, door alle pijlen die erin waren geschoten. De kapitein had Björn tegen de grond gewerkt en stond met 1 voet op de ork. “Vang diegene die mijn mannen heeft aangevallen,” riep de kapitein zo hard dat Ceithre het nog kon horen. “Het maakt me niet uit of ze levend of dood zijn. Ik wil ze hier hebben!” Ceithre draaide zich direct om naar het gezelschap. “We moeten NU gaan,” zei hij, maar zijn blik viel op de zwaargewonde man. “Sorry, gast,” zei hij rustig. Al zijn angst, vrolijkheid en andere emoties maakten plaats voor sympathie. “Als je wilt, kan ik je dragen.”

Vanaf hier kunnen we verder in het bos.

Alyssia keek toe toen de twee vreemde mannen richting Lester liepen. Ze praatten raar, volgens haar. De man met het zwarte haar knielde naast Lester neer en Alyssia keek van achter een boom naar wat hij deed. Opeens leek hij haar te zien. Schikt hij van mij? Ze keek voorzichtig naar de man. Wat wil hij van me? Hij bood aan om te kijken naar de verwondingen van Lester, al wist hij niet hoe het zou zitten met de overlevingskansen. Wat dat nou weer betekende, Alyssia had geen idee, maar er bekroop haar een slecht gevoel. Ze keek naar de man en knikte. Ze durfde niet te praten of om uit haar schuilplaats te komen. Alyssia keek naar de andere man, met het witte haar. Ze vond hem eng, er was iets aan hem wat ze niet kan plaatsen.
Even later zag Alyssia de dronken man bij Lester staan. Hij zei iets over dat ze NU moesten gaan, hij bood zelfs aan om Lester te dragen. Lester reageerde niet op de man. Het meisje liep naar haar verzorger met haar knuffel achter haar aan slepend. Ze keek Lester aan en draaide zich daarna snel om omdat ze nog meer geluid achter zich hoorde, soldaten. Paniek was te zien in haar ogen, ze wilde Lester niet achter laten maar hier blijven was ook geen optie.

Sang zit alleen maar naast de man neer en analyseert de wond onder het sleutelbeen. "Zo te zien is er een slagader geraakt. Als we hem met veel geweld gaan vervoeren is de kans groot dat de wond verder scheurt en voor een bloeding zorgt waar ik niet veel tegen kan doen. Niet dat ik er veel tegen kan doen... maar... dat is nu het probleem dat we hebben.. of we doen niks en rennen weg voor ons leven of.. we verbinden hem nu.. hoe dan ook die pijl moet er uit... en de kans dat er iets fout gaat is redelijk groot. En.. " Traïtre zucht en onderbreekt hem "Ok dank je wel professor. In duidelijke taal... We hebben 2 keuzes. of we blijven hier en genezen hem of we rennen en ons stekelvarken hier gaat dood. We hebben nog een derde keuze maar die ga ik niet noemen want dan word broertje lief enorm pissig op mij dus... Weet je... ik hou mijn mond. Een opmerking daar in tegen... die soldaten klinken alsof er meer aankomen... Veel meer.." Sang is ondertussen zo goed mogelijk bezig om de wond te behandelen voor zover de theorie die hij weet hem toelaat, de praktijk daar in tegen was ronduit bagger omdat hij het maar zelden heeft moeten toepassen.

Ceithre rolde met zijn ogen. Hij kon niet geloven dat de zwartharige jongen de man NU wilde verbinden, terwijl er 5 man op hen af kwam stormen. “Hier hebben we geen tijd voor,” gromde Ceithre en duwde de jongen aan de kant. “Meekomen jij,” zei hij tegen de zwaargewonde man en tilde hem van de grond. Ceithre gooide de man over zijn linkerschouder, want aan de andere kant zou de man tegen zijn zwaard liggen. “Iedereen die wilt leven, met mij mee.” Na dat geroepen te hebben, rende Ceithre met de man op zijn schouder het bos in. Nou, rennen? Hij huppelde meer.

"Goddomme, goddomme, goddomme" Vloekend keek Max om zich heen, aan de ene kant de beestman en nu niet volledig meer groenhaar die een groep wachters afleidde, aan de andere kant het meisje met haar reisgenoot, de naar drank meurende krijger en dat vage tweetal die werden bestormd door 5 krijgers... Dit alles ter midden van dood verderf en pure paniek. Hij zou het op een sprinten kunnen zetten, die plaat-apen zouden hem toch niet bij kunnen houden en zodra hij de bosrand bereikte was hij geen rennende schietschijf meer voor hun bogen... Tot die tijd echter... Nee, er was veiligheid in nummers, daarnaast hadden wit haar en zwart haar iets laten vallen over geld in ruil voor bescherming...Die 5 krijgers die hun op hun afkwamen hadden hun zwaarden getrokken, niet hun bogen... Daarnaast zou hij met hun tussen zich en de anderen minder kans lopen om beschoten te worden... Hij voelde aan zijn dijbeen en de priem die daar in zijn schede rustte... Het zou niet de eerste keer zijn dat hij ermee door een harnas zou jagen, hij wist dat het mogelijk was... Alleen dit waren niet je gemiddelde wachters... "Wie niet waagt wie niet wint he..." Max grijnsde, trok de priem en rende zo vlug als hij kon op het 5 tal af. Er vloog een pijl rakelings achter hem langs, geeft niet, bijna raak is helemaal mis, er volgde een schreeuw, BORIS, ACHTER JE! Grafzooi, de krijger waar hij op afrende draaide zich om met getrokken wapen. Tot zo ver het verrassingselement, Max hief schreeuwend zijn wapen hoog alsof hij als een onbenullige sul voor het gezicht ging, de krijger maakte aanstalten om hem doormidden te klieven ver voordat zijn priem doel zou treffen. De krijger zette al zijn kracht achter de slag en haalde met zwaard in twee handen uit, de slag had zeker doel getroffen als Max een onbenullige sul was die voor het gezicht ging... Op het laatste moment had hij zich onderuit gegooid, het zwaard was zijn neus en voorhoofd op minder dan een centimeter afstand voorbij gekomen. Hij gleed langs de krijger en plantte de priem vol in zijn knieholte. Er volgde een schreeuw die de aandacht van vrijwel alle soldaten in een radius van tien meter op hem vestigde. Nu was het rennen of sterven... "WAAR WACHTEN JULLIE OP, RENNEN DWAZEN!" Hij stond op zetten het op een rennen, de priem was hij kwijt, maar vechten na de verrassingsaanval was ook nooit een optie geweest. De rand van het bos was in zicht, slechts 15 meter, een luttele 3 seconden tot de eerste struikgroei, tot vrijheid! Die 3 seconden waren ook genoeg voor de 4 andere om hun kruisbogen te trekken en te mikken... 1 pijl scheerde rakelijks langs zijn oor, dat zou niets meer dan een snee worden, een andere plantte zich in zijn rechter schouder, de derde in zijn linker bovenbeen, de gene die hem fataal zou zijn geworden echter, raakte door puur geluk een dik gebonden boek in zijn tas en liet slechts een ondiepe wond in zijn rug achter. Het kwaad was echter al geschied, met een flinke smak raakte Max de grond en rolde een paar keer over de grond de bosrand in.

Hoe snel alles ineens kon lopen. Of die soldaten nu de herberg over wilde nemen, de herbergier of een ander individu die hier verbleef zocht of dat het informatie was in de vorm van een brief, document of iets anders wat ze wilden bemachtigen het maakte niet meer uit. Iedereen begon te rennen en de eerste klappen waren gevallen. Met grote ogen keek ze de herberg rond en haar ademhaling versnelde. Toch was ze in gedachten akelig rustig toen ze haar mantel terug om knoopte, ze zouden naar buiten vluchten en daar in elk geval deze nacht verblijven en ze wilde geen kou vatten door de mantel hier te laten.

De chaos vertrok en ze kon zich met hun mengen, de kans verkleinen dat zij gezien of geraakt werd midden in de menigte, toch koos ze hier niet voor. Ze hoefde maar een keer te struikelen of een duw te incasseren en ze zou liggen en die menigte ging in hun paniek heus niet voor haar wijken. Even speelde de gedachte zich gewoon over te geven, ze wist wat het was om je vrijheid kwijt te zijn en ze wist hoe ze daarin moest overleven. Een klein zenuwtrekje op haar gezicht vertelde haar echter al genoeg. De herinneringen waren weggestopt maar desondanks vers en haar vrijheid verliezen wilde ze voorlopig nog zien te voorkomen.

Nu was de grootse chaos wel weg en dat voordeel was verloren in die tijd dat ze had overwogen zich over te geven, maar de schreeuw van een vreemde bood haar een nieuwe kans en ze wist dat ze deze beter niet ook kon laten lopen. het was een van de mannen die het tegen de soldaten had opgenomen waar nu de aandacht op gevestigd werd en voor de herberg ingesloten zou worden en haar weg naar buiten geblokkeerd zou worden glipte ze naar buiten. De eerste passen ging het goed tot de pijlen langs haar heen suisden, zo voelde het althans in werkelijkheid was het slechts een pijl die vlak achter haar langs verdween.

Nog even een paar passen, even doorzetten, ze was niet de snelste maar zolang ze maar snel genoeg was was het goed. Het was pas tussen de struiken tot het tot Elonys doordrong dat niet iedereen haar geluk had gedeeld toen ze een man met drie pijlen de bosrand in zag vallen. Ze rende tot ze haar kaken kort opeen klemde en zich bedacht. Het was zijn afleiding die ervoor had gezorgd dat ze de bosrand had gehaald, hoe kon ze dan doorgaan zonder op zijn minst een poging te doen de vreemdeling te helpen zover die mogelijkheid er was. Ze had van deze afstand immers niet kunnen zien hoe erg de schade was, hoe diep de pijlen zaten en of hij nog een kans had.

Ondanks die onzekerheid wijzigde ze haar koers en door de bomen en de struiken haastte ze zich naar de vreemde om bij hem te komen voor de soldaten dat zouden doen. Nu zag ze pas goed waar hij geraakt was, zelfs al was het nu niet fataal waren de plaatsen waar hij geraakt was op zijn zachtst gezegd waardeloos. Maar ze had haar keuze gemaakt ze zou een poging wagen hoe klein zijn kansen misschien ook mochten lijken.

Ze knielde bij hem neer haar hand zacht tegen zijn goede schouder. "Kun je nog overeind komen?" vroeg ze de vreemdeling met zachte maar doordringende stem. Duidelijke antwoorden, die had ze nodig, alleen dan kon ze snel en effectief knopen doorhakken en keuzes maken, hopelijk de juiste.

Alyssia stond toe te kijken terwijl de vreemde mannen aan het praten waren. Ze vertelde iets over dat er een grote kans was dat er iets fout ging. De zwartharige man zat naast Lester en leek hem te verzorgen. De andere man die naar alcohol rook leek geirriteerd, ze moesten NU weg zei hij. Alyssia hoorde de soldaten ook aan komen. Ze zag dat de dronkaard Lester optilde en weghuppelde. Alyssia verzekerde zich ervan dat ze haar knuffel nog steeds bij haar had, hield hem vast in een hand en rende achter de dronkaard aan en achter Lester. Ze renden het donkere bos in, Alyssia was niet bang voor het bos, dit bos kende ze ergens van, ze kon zien waar ze heen ging en haar zintuigen leken goed afgestemd op deze omgeving. Tijdens het rennen verloor ze Lester niet uit het oog. De vreemde mannen vertrouwde ze nog niet, maar Lester zou ze niet alleen laten.

De wereld rook naar modder en gras, het gegil van de mensen om hem heen verstommelde, de pijn in zijn dijbeen en schouder gingen door merg en been. Tsja, je kunt niet altijd winnen he? De wond aan Max dijbeen bloeide als een rund bij de slager, hij probeerde zich overeind te zetten, dat had hij beter niet met zijn rechter arm kunnen proberen... 'Aarrgghhh, scheit...' Met een pijnlijk gezicht zat hij nu tegen de rand van de greppel, uit de verte hoorde hij voetstappen aan komen hollen, geen gepanserde, dus niet een van de krijgers... Max verslapte de grip op zijn net getrokken mes. Het was een van de bezoekers uit de taverne, een elvin, ze raakte zacht zijn linker schouder aan en vroeg of hij nog kon staan. Verdwaasd keek hij haar aan, "Opstaan moet nog wel lukken meis, maar meer dan strompelen gaat het niet worden" Met een half wazige blik door de schok/het bloedverlies keek hij haar met een zeer pijnlijke grijns aan.

Elonys knikte en keek opzij om te zien of ze de soldaten kon zien aankomen. Dat bloeden moest stoppen wilde deze man nog een kans hebben op overleven, maar tijd om hem fatsoenlijk te verzorgen hadden ze nu niet. trouwens de middelen net zo min. "Strompelen is voldoende zolang je maar uit het zicht bent." Vond de elf, ze reek de man haar hand om hem overeind te helpen en als hij goed keek zou het hem misschien opvallen dat haar huid niet langer dezelfde tint was als haar haar. Haar haar leek donkerder te zijn geworden en haar huid lichter door de keuze die ze had gemaakt om de man te willen helpen in plaats van haar eigen hachje te redden.

Max knipperde nog eens met zijn ogen, het zal het bloedverlies zijn, maar hij zou zweren dat haar huid of haar net nog een andere tint had. Hij stopte het mes wat hij losjes in zijn linker hand had terug in de schede en pakte haar uitgestrekte hand ferm (lees hier slapjes) beet. Met wat moeite en assistentie van de elvin's kant (lees hier half omhoog gesjord worden) kwam hij overeind en liep samen met haar dieper het woud in (lees hier strompelde terwijl Elonys ontzettende moeite moet doen om hem overeind te houden). Of je er wat aan hebt weet ik niet, *weer struikelde Max bijna over een tak* de naam is Max, en hoe dit ook moge aflopen, dankbaar ben ik je in elk geval.

Elonys merkte al snel door het gebrek aan kracht wat de man nog in zijn benen had dat hij er erg slecht voor stond, als het bloeden hem al niet had verraden. Ze hield een arm om hem heen en pakte zijn arm om die over haar schouder te leggen voor ze hem mee nam, uit het zicht van de soldaten. Ze keek opzij en ze glimlachte kort naar de man die max bleek te heten. "Elonys" Stelde ook zij zich voor. "En ik zal er alles aan doen je hier zo gunstig mogelijk weg te krijgen." hem beloven dat alles goed kwam durfde ze niet zo zeer op dit punt. Wie weet als ze een arts was geweest, ze wist wel wat van wonden verzorgen maar dat was puur uit eigen ervaring ontstaan dus wat de man werkelijk aan haar zou kunnen gaan hebben wist ze niet. Ze twijfelde ergens ook wat nu het beste was, hem zo snel mogelijk neerzetten om iets aan die wonden te doen of verder te gaan om in een veiligere omgeving te zijn. Ze koos voor het laatste, niet alleen omdat ze dan verder van het gevaar weg waren, ook omdat ze niet wist of ze de man nog eens overeind zou krijgen als ze hem nu neer zou zetten. "Als het niet meer gaat moet je dat aangeven oke?" Zei ze zacht. Hoe ver ze ook weg wou van alle ellende, hij zou hier zijn grens moeten aangeven.

Björn zat op zijn knieën voor de voeten van de kapitein, zijn handen achter zijn rug vastgebonden en met een flinke wond aan de zijkant van zijn hoofd. "Voor de laatste keer," zei de kapitein rustig, TE rustig. "Wie waren je metgezellen die zijn gevlucht? Nadat ze mijn mannen ten schande hebben gemaakt door er 2 te verwonden." Elke soldaat die achter de kapitein stond, boog zijn hoofd naar beneden. Ze kenden het temperament van hun kapitein maar al te goed. En de manier waarop de ork lachte maakte het alleen maar erger, wisten ze. "Ze zijn veel te slim voor jouw 'mannen'," zei Björn, met een nadruk op het woord mannen. "Je kunt het beter opgeven."

De soldaten hielden hun adem in bij deze uitspraak van de ork. "Opgeven?" zei de kapitein, zijn lip krulde omhoog en zijn ogen werden groot. "OPGEVEN?" Met deze kreet hief hij zijn zwaard. Met een enkele gewelddadige stoot  plantte hij het zwaard in de ork. De punt van het wapen kwam terecht in de keel van Björn tot de stootgrepen tegen zijn huid gedrukt werden en stootte door tot het tussen zijn benen eruit kwam. De kapitein boog zich naar voren, tot zijn gezicht naast dat van de nog zittende ork was. "Ik weet van jouw conditie af," fluisterde hij zacht genoeg dat alleen Björn hem kon horen. "Veel plezier nog."

Met een sadistische blik in zijn ogen richtte hij zich weer tot de soldaten. "Het heeft geen nut om nu verder te zoeken naar deze rebellen. Morgen gaan er 10 van jullie het bos in. 5 van jullie blijven hier bij mij. De rest gaat terug naar Greyfall en spreid het gerucht over deze verraders. Zet een premie op hun hoofden. Zorg ervoor dat iedereen hen opjaagt." Na dit gezegd te hebben, schopte de kapitein Björn omver en liep over hem heen richting de herberg. Björn bleef daar liggen, de hele nacht, wakker en in pijn.

(sorry voor de afwezigheid mensen!) "Als het niet meer gaat moet je dat aangeven oke?" Elonys sprak hem zacht toe, oh ja als hij de keuze had was hij allang gaan zitten, maar dat ging nu niet. Hoe zwart wit het Max ook voor de ogen begon te worden, nu opgeven betekende dood, en misschien niet alleen voor hem... "Laten we in elk geval proberen bij de rest uit te komen, we zijn vast niet de enige die het gered hebben Elonys." Max beet op ze tanden en concentreerde zich op het lopen, met een grijns als de bekende boer met kiespijn sprak hij de elvin toe. "Kom, beetje tempo erachter, we redden het wel!"