Grote zaal

Dit is de zaal die je ziet als je binnen loopt. Het is voornamelijk van donker hout gemaakt en er staan 2 grote pilaren waar dwarsbalken aanzitten. De zaal is verlicht met kaarsen die her en der aan standaard aan de muur hangen of aan de grote kandelaar in het midden van de zaal. Er staan een aantal tafels met stoelen en er is een kleine podium voor de bards.
Er is een bar die wordt bediend door een grote grijze ork, genaamd Björn. Hij is tevens eigenaar en uitsmijter van de taverne. Achter de bar is een trap die naar beneden leid en naast de bar staat de trap die naar de slaapkamer leiden.

"Dit is de plek," zei Ceithre tegen zichzelf. Hij liep de deur door, de grote zaal binnen. Het was binnen een gezellige drukte en het voelde warm en zweterig aan. Er liepen veel wezens rond. Orks, witte en donkere elven, mensen en verschillende soorten beestmensen. Één van de orks viel Ceithre op, de grijze ork achter de bar. "Yep," zei Ceithre hardop. "Dit is de plek." Meteen keken er een paar wezens om naar hem. "Wat? Nog nooit een mens gezien?"
Ceithre liep langs iedereen naar de bar. Onderweg stootte zijn zwaard, dat op zijn rug hing, tegen een tafel aan. "Sorry," zei hij afwezig. Eenmaal bij de bar, ging hij op een kruk zitten. "Geen wapens aan de bar," zei de grijze ork. Ceithre legde een stuk papier op de bar. "Eerst wil ik een biertje, Björn," zei de man. "Daarna moeten wij praten."

Kajun zat overeind in zijn stoel. Langzaam bewoog hij zijn vingers, die nog beurs aanvoelde. Gelukkig dat Bjorn hem gematst had. Normaal verloor hij zijn geduld niet zo snel, maar deze reiziger vroeg er gewoon om. Een opmerking over een geit en drie klappen en een stoel later lag de reiziger buiten. Soms begreep hij de mensen nog wel. Hoe vaak kwamen ze ook beestmensen tegen?

Even streek hij met zijn rechterhand langs zijn horens en door zijn haar, waarna hij weer naar zijn peul bier greep en een flinke slok nam. “Misschien moet ik de volgende keer meteen een kopstoot geven, scheelt een hoop”, mompelde hij in zichzelf. Pas toen viel de man op die net binnen was komen lopen. Nou zijn vreemdelingen in een taverne normaal, maar deze keek niet zo nors als de meesten. "Wat? Nog nooit een mens gezien?" zei hij, waarna hij naar de bar liep. Kajun kon er wel om lachen. Deze man leek humor te hebben. Kajun stond op en verplaatste zich richting de bar. Zijn hoeven klakte op de vloer. Kajun ging binnen gehoorafstand zitten en gebaarde naar Bjorn voor nog een biertje. Deze avond zou misschien nog gezellig kunnen worden.

Max kakte op ze dooie akkertje de bar binnen, tas met goederen over z'n schouder. De tweedaagse reis zat er eindelijk op. Onderweg was hij geen taverne tegen gekomen dus hij was wel toe aan een goed bed en vooral een flinke peul pils.

"Post voor ene Björn!"... Geen reactie, Max's stem vervaagde in het gemor van de klanten.
"POST VOOR BJÖRN!!"... Een reactie, natuurlijk, de barman... Had ie kunnen weten...

"Avond goos! Post voor je, en een pilsie zou welkom zijn maat!"

Hij schuift behendig een kruk bij de bar weg, ergens tussen een gozer met een flink zwaard en een beestmens, en ploft er op neer, de post op de bar gooiend.
Max kijkt knikkend om zich heen met een tevreden blik op z'n gezicht, veel wezens, maar een goeie sfeer, tis niet wat hij gewent is vanuit de stad maar het ziet er uit als een prima plek om een pauze te nemen van het reizen.

Kaya kijkt verschrikt op vanuit haar boek wanneer een of andere malloot begint te schreeuwen over post. Geërgerd kijkt ze naar het broekie dat gaat zitten aan de bar. Iedereen kan toch begrijpen dat als je post hebt je dat als eerste aan de barman meld?
Vanuit haar ooghoek ziet ze dat de drie kaarsen die op haar tafeltje staan plots doven. Ze fluistert een paar woorden en twee schieten er weer aan.
Met een geërgerde zucht werpt ze nog een blik naar de malloot aan de bar. Hij is tussen een geit-man en een man met een te groot zwaard gaan zitten. "rare mensen zijn het hier, raaaaaare mensen" zegt ze zachtjes tegen zichzelf met een glimlach om haar hypocriete woorden.

Voordat Björn het post aannam van de jonge man, of de brief van Ceithre, pakte hij eerst drie biertjes. "Alsjeblieft," zei hij en gaf de beestman en de 2 mensen ieder een pint. Ceithre pakte zijn pint en nam direct een paar slokken. "Aaahhh..." zei hij en veegde het schuim van zijn gezicht. Zijn hoofdpijn van eerder verdween als sneeuw voor de zon. "Dat had ik net nodig. Maar Björn..." De ork stak zijn vinger uit naar Ceithre. "Even geduld, mijn vriend," zei hij en keek de andere mens aan. "Wat voor post heb je voor me?"

Max draait zich terug om richting de barman die hem aanspreekt en haalt z'n schouders op terwijl hij een teug bier wegtikt. "Pakketje komt bij de handelspost 2 dagen verderop vandaan, zal het voor de rest niet weten man."

De afgelopen dagen hadden Lester en Alyssia met zijn tweeën gereisd langs de rivier en het bos. Ze waren op weg naar een stad in het zuiden. Lester had daar een pakketje wat hij af moest leveren. alyssia had het gezien, maar snapte niet wat er zo bijzonder aan was. Het was een zilveren armband met een groene steen erin. Lester hield het verborgen in zijn tas.
Vandaag hadden de twee een rustmoment ingelast, vanmiddag waren ze aangekomen bij de herberg en had Lester een kamer geregeld. Hij had erop gestaan dat Alyssia in bad ging en een schone jurk aandeed. Het was nog een redelijke strijd geweest, maar uiteindelijk had alyssia wel geluisterd.
Daarom zat ze nu in een simpele donkergroene jurk in de grote zaal aan een tafeltje in de hoek van de ruimte. Alysia zat in het hoekje, nu kon ze de ruimte overzien. Dat was wat ze fijn vond, als ze het overzicht had voelde zich iets minder opgelaten in een plek met zoveel mensen (en mensachtigen.) Lester liep naar een vrouw achter de bar om eten en drinken te bestellen.
Alyssia zat alleen aan de tafel, haar knuffel zat naast haar en ze greep de hand van de knuffel beet. OP dat moment zag ze een man binnenkomen in de zaal. Hij had een groot zwaard op zijn rug hangen en stootte daarmee tegen de tafel. De blik van het meisje was nog steeds hetzelfde: ze was op haar hoede. De man had echter iets van 'sorry' gezegd en dat was, volgens Lester, iets wat mensen zeiden als ze iets niet expres gedaan hadden. Ze pakte haar knuffel op schoot en knuffelde hem, nu voelde zichzelf al iets fijner, maar ze bleef de man nakijken, hij rook raar.
Een moment later liep er nog een man naar binnen en hij riep iets over post door de ruimte heen. Moest dat nu? Zenuwachtig scande ze de zaal nog een keer, ze zag dat ze niet de enige was die niet blij leek met het schreeuwen van de man. Lester kwam gelukkig al weer aanlopen met een pul bier en een mok met water. Ze pakte het water aan van Lester, rook eraan en dronk een paar slokken. Het was schoon water, niets raars aan. "Wat eten we?" vroeg ze met een zacht stem aan de man. Hij vertelde wat hij had besteld. gelukkig zat er een stuk vlees bij...

Met een zucht klapte Kaya haar boek dicht en stopte deze weer in haar tas. Ze rekte zich langzaam uit en kraakte haar nek nog een keer. Ze voelde zich belabberd, toen ze eerder vandaag in de spiegel keek zag ze er ook eigenlijk heel moe uit. Ze haalde het touwtje uit haar haar en met een soepele beweging schudde ze haar lange groene manen los. Haar tas pakkend stond ze op van haar stoel en maakte een simpele handbeweging over de twee kaarsen, die daarna doofde. Ze keek nog eens goed om d'r heen en besloot ook maar aan te schuiven bij de bar om toch maar even een kamer voor de nacht te regelen. Het was alweer te laat geworden om verder te reizen. Met een vrolijke tred liep ze richting de bar, haar golvende haar op en neer dansend op haar schouders.
Aan de bar was geen zit plek meer dus kroop ze, met een zachte "pardon" tussen de postbode en de geit-man door en stond tussen de twee in. De krukken stonden ruim genoeg uit elkaar om met haar smalle lichaam niet storend te zijn voor de mensen naast haar. Met een hand gebaar signaleerde ze de barman dat ze hem wilde spreken. Normaal gesproken zou ze niet zo brutaal zijn maar ze was moe en voelde zich wel bijdehand.

Elonys duwde de deuren van de herberg open. Ze had enkele dagen daarvoor afscheid genomen van het vorige gezelschap waarmee ze samen had gereisd. Het was geen onaardig gezelschap geweest en ze waren vriendelijk, maar ze voelde zich er toch niet bij op haar plaats en hoewel ze niet van alleen hield bleef ze zich ook niet vasthouden aan iets wat toch niet goed voelde. Maar na enkele dagen alleen stond het idee samen met een nieuw gezelschap verder op pad te gaan naar waar dan ook eigenlijk, haar wel weer aan. En wat was nu een betere plek om nieuwe personen te ontmoeten dan in een herberg. Ze glimlachte bij het zien van de drukte, of haar gezelschap al aanwezig was wist ze niet, maar ze had genoeg op zak om hier langere tijd te verblijven tot dit wel het geval zou zijn. Haar blik gleed naar de bar toe, voor ze een kamer zou huren zou ze in elk geval eerst wat te drinken halen, ze had dorst gekregen van het lopen. Ze knoopte dan ook de donkerbruine mantel los die ze had gedragen waarna ze haar warme grijze lange haren uitschudde. Het was een volle bos haar, maar toch waren de punten van haar oren duidelijk te zien daar deze daarbuiten uitstaken. Haar zilvergrijze ogen vonden die van de barman en ze glimlachte vriendelijk naar hem om zijn aandacht te trekken. Na dit korte contract wachtte ze echter netjes omdat ze merkte dat de orc in gesprek was. Zodra hij zijn aandacht op haar zou focussen zou ze hem wel om iets te drinken vragen.

Ze legde de mantel over de kruk en klom daarop waarna ze opzij keek naar de anderen aan de bar. Ze zag daar twee mensen mannen zitten en een beestenmensen man. Even bleven haar ogen hangen op de hoorns van de man voor ze haar blik afwendde daar ze zich besefte dat staren onbeleefd was. Haar ogen gleden even naar achteren door de herberg heen waar ze meerdere wezens zag zitten. Bij de aanwezige elven bleef haar blik wat langer hangen in de stiekeme hoop daar haar vader of moeder te vinden. Haar moeder was dan wel geen volle elf net als zij, maar ze had die gedaante vaak wel. Al snel bleek dat beiden hier niet waren, niet heel vreemd natuurlijk. Ze vroeg zich af of ze haar vader überhaupt wel in een herberg zou vinden met drank en kroeggevechten en wat al niet meer. Haar moeder had daar meer kans van ware het niet dat de twee vast bij elkaar zouden zijn gebleven want ze wilde er nog niet aan geloven dat ze misschien helemaal niet meer hier waren onder de levenden. Toen ving haar blik die van een klein meisje en vriendelijk glimlachte ze, ze werd vergezeld door een man die zo te zien net iets te eten voor haar had gehaald.

Nu ze de herberg had bekeken draaide ze zich weer bij om recht voor haar uit te kijken, wachtend op de reactie van de herbergier ware het niet dat de groen harige jonge vrouw die ze net nog had zien lezen haar nu voor was door tussen het gesprek van de orc en een van de mannen aan de bar te komen.

Kajun nam in een vloeiende beweging het bier van de bar af en nam een flinke slok. Zijn genot van een biertje werd zowel verstoord door opeenvolgend een jonge man, duidelijk een koerier die te weinig winters heeft gezien, en een dun dametje met opvallend groen haar. Verbaasd bleef hij eventjes kijken naar het groene haar. Het was niet iets wat hij vaak gezien had, afgezien bij de willekeurige Dryade die zijn pad af en toe kruiste. Toen hij zich realiseerde dat hij al enkele tellen naar haar had zitten staren nam hij gauw nog een slok bier en bleef nadenkend voor zich uit kijken.

Hij had dondersgoed door dat iemand in de deuropening stond. Kennelijk was deze barman populairder dan hij had gedacht.
"Hey", zei hij tegen het meisje met de groene haren, "Nooit gedacht dat een Orc zo populair zou zijn op een late avond." Kajun schoof het bier een beetje haar kant op. "Hier, het bespaart je een hoop wachten. maak je niet druk: Beestmens is niet besmettelijk".

Met een verbaasde blik kijkt ze de beestmens en moet dan lachen om zijn opmerking. "Geen zorgen hoor meneer, ik hoef geen bier. Ik probeer alleen een kamer te regelen. En nee? Beestmens is niet besmettelijk?" vroeg ze spottend. "Ik had altijd gedacht dat jullie aan bomen groeiden en al de lichtste stank je gek kon maken, hoewel ik die op zich kan begrijpen. Niks persoonlijks maar natte vacht is geen plezante geur" zei Kaya grappend.

Een brede glimlach verscheen op het gezicht van de beestman. "Zeker! Ik heb een paar weken geleden moeten rennen voor mijn leven!" even lachte hij stevig. "Dat volk was er heilig van overtuigd dat mijn mannelijke delen geluk brachten! je gelooft het soms toch niet wat mensen zien in iets wat zij niet kennen." Kajun leunde achterover en keek de jongedame aan. beetje magertjes voor een mens, maar niet ongezond. eventjes gleed Kajuns hand over zijn ketting. De tanden aan het koortje glommen in het kaarslicht.

Kajun nam zijn biertje terug, nam nog een flinke slok, en keek de jongedame vervolgens aan. met zijn linkerhand speelde hij met de haren in zijn baard.
"Mag ik zo voorbarig zijn te vragen hoe een jongedame in een kroeg als deze terecht komt?" eventjes keek Kajun nadenkend, schoot weer in de lach en schudde even zijn hoofd. "Maak je vooral niet druk, gewoon nieuwsgierigheid, niets meer."

De geit-man had een gevoel voor humor, dat beviel Kaya wel. Ze keek nog een keer naar de barman en hij was nog steeds bezig met de postbode en meneertje groot-zwaard en dan moest hij daarna ook nog die andere chick helpen. Het kon geen kwaad om tijd te doden met wat geklets. Ze keek de geit-man nog eens aan en zei met een zucht "ach ik moet ergens slapen en buiten onder de sterrenhemel klinkt hemels maar ik ben toch echt van mening dat het niet zo hemels is als het klinkt." nogmaals naar de barman kijkend schudde ze haar hoofd. "Maar echt waar joh? Werd je gecastreerd of is het zaakje nog compleet?" Zegt ze met haar tong uitgestoken.
Die barman mag wel echt eens opschieten, ik ben zo moe als de tyfus
Ze wreef nog even in haar ogen en keek de geit-man weer aan.

De eerste opmerking liet Kajun instemmend zijn bier heffen, de tweede liet hem echter schateren van het lachen. Net nog op tijd kon hij voorkomen dat hij een nieuw biertje moest bestellen. "Nee, Jongedame, dat gelukkig niet. daar waren ze niet snel genoeg voor. Je zal je kunnen voorstellen dat bokkenpoten een voordeel hebben op tien tenen." zei hij nog half lachend. "En slapen onder de sterren heeft zo zijn charmes, maar ik kan mij voorstellen dat het niet zo aanlokkelijk gevonden kan worden." Zijn stem werd serieuzer. "Je weet immers nooit wat zich in de wildernis schuilhoudt, niet?"

Nog een teug en het glas was leeg. "Je ziet er moe uit, Jongedame. Ik hoop dat de barman je snel kan helpen. wil je anders even zitten?" Kajun maakte al aanstalten om van de kruk te stappen.

Björn pakte het post aan van de mens. “Dank je,” zei hij beleefd. “weet je toevallig van wie het komt?” “Pardon,” zei een groenharige vrouw die naast de beestman ging zitten. “Even geduld, jonge dame,” zei Björn snel en richtte zich weer op de verminkte man. Maar Ceithre kwam tussen beide. “Björn,” zei hij streng. “Dit is belangrijk.” Hij schoof het vel papier voor hem naar de barman. Er stond een tekening van het gezicht van een ork op, met een geldbedrag eronder. Björn keek naar het vel papier. “Wie weet hiervan?” vroeg hij zonder zijn ogen af te wenden. “Helaas, heel veel,” antwoordde Ceithre. De ork pakte het paier, scheurde het in tweeën en hield het papier bij een kaars. Vervolgens keek hij het inmiddels vijftal aan. Een beestman, een vrouw met groen haar, een man met een te groot zwaard, een man met een verbrand gezicht en een grijze elf.

“Ik heb liever niet dat iemand hierin verzeild raakt,” zei hij tegen het groepje. “Maar daar is het nu te laat voor, dankzij jou.” De ork keek naar Ceithre. “Weet je nog hoe we het de vorige keer hebben opgelost.” Ceithre liet een grijns zien. “Ja,” zei hij vol enthousiasme. “Waarschijnlijk. Misschien. Een beetje. Niet echt. Ik heb geen flauw idee.” Per zin verdween er iets van de man zijn enthousiasme. Björn zuchtte. “Carla!” riep hij naar de vrouw aan de andere kant van de bar. “Geef deze 5 hier elk een kamer en een goede maaltijd.” De barman keek eenieder nog even aan om vervolgens weg te gaan. Hij ging naar de trap van de kelder en liep naar beneden. Zijn post had hij laten liggen. “Dus...” begon Ceithre en hij draaide zich om naar de anderen. “Wat is er gebeurt?”

Lester had wel gezien dat het meisje haar knuffel op schoot had genomen, ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak in deze ruimte vol met mensen. Hij zorgde nu al 8 jaar voor het meisje en hij kende haar gedragingen wel, maar soms was het lastig dat ze zo weinig gezelschap kon verdragen. Hij was in ieder geval wel blij dat hij haar nu al even alleen kon laten in deze ruimte, er waren tijden geweest dat ze dan meteen naar buiten rende of zich aan zijn been vastklemde.  Lester keek naar de bar en zag dat een barvrouw met twee borden in haar handen klaar stond. "Ik ga het eten ophalen, ok? Ik ben er zo weer." Alyssia knikte alleen. Ze snapte het dat hij even naar de andere kant van de ruimte liep. Ze zette haar lege mok weer neer op de tafel en keek nog eens de ruimte rond. Het was nu drukker geworden bij de bar, er waren twee vrouwen bij gaan staan. Een van de vrouwen, met zilver haar, gaf haar een glimlachje. Alyssia keek haar strak aan.
Opeens rook ze een zware alcohol lucht naast haar en ze keek opzij, een kleine dikke harige man stond naast haar tafel en greep haar knuffel. "Wat doet zo'n klein meisje in een plek als deze? ze kan niet eens zonder een knuffel!" riep hij uit en hij hield haar knuffel omhoog. Ergens in de ruimte hoorde ze een aantal stemmen lachen. Niemand pakte haar knuffel zomaar af. Alysia schoot overeind en vloog de man om zijn nek. Met haar dunne armen zo strak als ze kon om zijn nek en met haar tanden in zijn oor probeerde hij haar af te schudden.

Kaya's aandacht werd van de man met het grote zwaard naar een schermutseling elders in het taverne getrokken. Een dikke bullebak werd aangevallen door een klein meisje. Van wat Kaya kon zien had de man een knuffel vast die waarschijnlijk van het meisje was. Met een handgebaar maakte ze duidelijk zo terug te zijn naar de man met het zwaard en liep op snel tempo naar de schermutseling. Ze kon nu duidelijk zien dat het meisje vurig de man onder handen nam. Ze was zelfs in zijn oor aan het bijten!
Eenmaal aangekomen pakte ze de pols van de man waarin hij de knuffel had vast en zei "Ik geloof dat dit niet van U is, meneer". Voor ze er erg in had voelde ze beetje bij beetje de energie van de man in haar vloeien. Ze was al enigszins opgewerkt maar door de extra energie voelde ze zich bozer worden maar tegelijkertijd ook krachtiger. De energie die ze al in geen dagen meer had gehad stroomde nu als warm water door haar aderen. "Dus, laat het maar los" zei ze met nadruk op het laatste woord terwijl ze haar nagels in de mans pols boorde.

Nadat zijn gesprek met de jongedame werd onderbroken door Bjorn en achtereenvolgend door de man met het flinke zwaard begonnen de pas gesproken woorden door Kajun zijn oren te klinken. Verzeild geraakt, Oplossen, Problemen, woorden die dwars door zijn gedachten schoten. Nadat hij zich herpakt had liep hij langs de jonge postbode en ging hij recht voor de man met het grote zwaard staan. een penetrante alcohol lucht drong door tot diep in zijn neus. Met een hand speelde hij met de tanden aan zijn ketting. Met de andere kraakte hij onhoorbaar zijn knokkels.

"Zeg, misschien ben ik een beetje voorbarig, Maar," zuchtte Kajun diep, "Maar zie ik er soms uit alsof het mij ook maar een enkele neuk kan schelen in wat voor problemen die orc denkt dat ik in hoor te zitten? Misschien kan je wat meer licht scheppen voordat ik aan enkele stereotypes ga voldoen?"

Elonys kon niet voorkomen het gesprek tussen de twee naast haar op te vangen, maar het was het papier was over de bar geschoven werd die haar aandacht had getrokken en ze fronste een kort moment. Haar blik gleed naar de man die het papier naar de orc geschoven had en vervolgens terug naar de orc. Ze had niet goed genoeg gezien wat er op het papier stond of genoeg begrepen van het korte gesprek om te begrijpen wat er precies gaande was. Maar dat haar een kamer en een maaltijd werd aangeboden begreep ze wel en een glimlachje verscheen op haar gezicht. Voor ze haar mond echter kon open trekken was er een kabaal achter haar te horen toen een man toegetakeld werd door het meisje waar ze net nog naar had geglimlacht. Ze zag zo snel niet de man die zich over haar had moeten ontfermen maar vrijwel tegelijk met de groen harige vrouw stapte ze er op af.

De groen harige vrouw greep de pols van de man vast en zij legde haar handen voorzichtig op het meisje. "Rustig maar," Probeerde ze het kind te sussen om de situatie niet uit de hand te laten lopen. "Deze meneer gaat je knuffel terug geven en zijn excuses aanbieden. Nietwaar?" Zei ze kort haar blik naar de man werpend. Wat een zieke zwakke geest, wie pakte er nu zomaar de knuffel van een kind af? Wat had dat voor nut? Waar was dat voor nodig?

Ceithre keek Björn na, terwijl deze naar de kelder liep. Hij leunde met zijn hoofd op zijn arm. 'Ik moet weten waar hij over praatte,' dacht de man. 'Het klonk belangrijk.' Op dat moment stond de beestman voor hem. "Zeg, misschien ben ik een beetje voorbarig," zuchtte de geitenman diep, "Maar zie ik er soms uit alsof het mij ook maar een enkele neuk kan schelen in wat voor problemen die orc denkt dat ik in hoor te zitten? Misschien kan je wat meer licht scheppen voordat ik aan enkele stereotypes ga voldoen?"
Ceithre keek de beestmens aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Ik ben te nuchter om me dat te herinneren," vertelde Ceithre als smoes. In feite kon hij het zich helemaal niet herinneren, ook al was hij stomdronken. "Als ik van je een biertje mag, vertel ik je alles wat ik weet."

"Ik ben te nuchter om me dat te herinneren," vertelde de man met het grote zwaard. "Als ik van je een biertje mag, vertel ik je alles wat ik weet."
Kajun was aan de ene kant geneigd om hem gewoon te laten voor wat het is en Bjorn een flinke trap voor zijn gezicht te geven, maar hij wist dondergoed dat dit hem niet verder zou helpen. hem restte niks anders dan de man te geven waar hij overduidelijk naar rook.

Met een sprong was hij aan de andere kant van de bar en schonk hij voor de zwaardman, en zichzelf, nog een biertje in. Met eenzelfde sierlijke sprong stond hij weer aan de andere kant van de bar, zonder te morsen. Hij drukte het bier in Zwaardman zijn hand en keek hem doordringend aan. "Hier is je bier, begin maar met praten." Een geveinsde glimlach verscheen op zijn gezicht. "Alstublieft."

"Dank je," zei Ceithre en nam het biertje aan van de geitman. Hij had gezien hoe de geitman over de bar sprong met finese en zijn pint pakte. Ceithre wist ook dat de beestmens problemen zou krijgen met Carla, de dwergin die nog intimiderender kon zijn dan Björn. Ceithre nam direct een paar flinke slokken van zijn tweede biertje. Halfleeg zette hij hem op de bar. "Dat voelt goed," zei hij met een zucht. Zijn hoofdpijn was nu compleet over en de man kon weer 'helder' denken. Hij keek de beestmens in zijn ogen aan en glimlachte.

"Oké, ik zal je vertellen wat ik weet," zei hij en even bleef hij stil. "Wacht even, het komt al naar boven." Ceithre opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem vrijwel weer meteen. "Ik weet het niet meer." Met een pruillipje dronk Ceithre de rest van de pint leeg. Een lichte roes kwam bij hem naar boven zetten. "Oh ja," begon Ceithre toen hij zich iets herinnerde. "Ik weet dat Björn een geheim heeft dat de koning van Greyfall wil." Ceithre liet een grote grijns zien. Hij was duidelijk tevreden over zichzelf.

Alyssia hing om de nek van de dronken man. Ze voelde een paar warme druppels van haar kin druipen. Opeens zag ze iets groens in haar ooghoeken en ze hoorde een vrouwenstem. Ze verstond niet wat de vrouw zei maar was afgeleid genoeg om te stoppen met bijten. "laat het maar los." hoorde ze de vrouw nu zeggen. Met een schuin hoofd keek Alyssia naar de vrouw. Ze had de pols beet van de man en had haar nagels in zijn huid gezet. Ze keek toe hoe de vrouw keek naar de man. En op dat moment voelde het meisje een paar handen op haar schouders. Het meisje liet de man los en draaide meteen om naar degene die haar aanraakte, ondertussen probeerde ze de handen af te schudden. Ergens hoorde ze de dronkaard schelden, blijkbaar deed het zeer. Met angstige ogen keek ze naar de zilverharige vrouw. "Deze meneer gaat je knuffel terug geven en zijn excuses aanbieden. Nietwaar?" zei ze. Het duurde even voor Alyssia doorhad dat ze het vriendelijk bedoelde en niet gemeen. Ze ging met haar ogen vluchtig door de ruimte om Lester te spotten. Daar... hij kwam al aanlopen vanaf de bar,met twee borden in zijn handen en een gezicht als onweer. snel veegde ze het bloed van haar kin af met haar mouw. De man had ondertussen de knuffel op de grond laten vallen. Alyssia pakte hem snel van de grond.

Lester hoorde een opstandje in de zaal en keek op van de bar nadat hij had afgerekend. Op het moment dat hij zich omdraaide zag hij een aantal dingen: 1. Een volwassen vent met een knuffel in zijn hand, 2. een meisje dat om zijn nek hing en 3. twee vrouwen die er duidelijk bij stonden om alyssia te helpen. Hij vloekte binnensmonds en liep snel, met het eten, naar de tafel toe. De dronken dikkerd had ondertussen de knuffel laten vallen en het kleine meisje had hem al weer vast. Gelukkig, dat is 1 ding. Hij zette de borden ruw op tafel en greep Alyssia bij haar kraag en trok het meisje tegen hem aan. Nu kon ze niet iemand naar de keel vliegen. Hij draaide zich naar de twee dames. "Dank jullie wel voor het helpen van mijn kleine zusje." zei hij snel, maar vriendelijk. "Ik had haar niet alleen moeten laten."

"Ik weet dat Björn een geheim heeft dat de koning van Greyfall wil." rolde er na lang wachten uit de mond van zwaardman. Vreemd, dacht Kajun in zichzelf Dat koninkrijk zou zich toch niet bekommeren om een simpele taverne in de wildernis. er zijn al 30 tavernes in de hoofdstad allen! tenzij...

Kajun onttrok zich van zijn gedachten en keek de man vriendelijk aan. "Bedankt", en hij knikte beleefd naar Zwaardman. "Mijn naam is Kajun, Kajun Zwarthoef. Prettig kennis te maken." De geitman hief zijn eigen pint in de lucht, rommelde met zijn vrije hand in zijn jaszak en legde een geldbedrag achter de bar neer. "Op een goede avond, en" zij Kajun terwijl hij goed keek of de barvrouw er was, "moge de barvrouw dat geld snel vinden"
Meteen nam Kajun een grote slok. hopelijk werd deze avond weer wat kalmer dan dat hij begonnen was.