Grote zaal

"Geen probleem, joh" zei Kaya glimlachend. Ze keek het kleine meisje aan, bukte een beetje en zei toen zachtjes, in de hoop dat de jongeman het niet hoorde, "Volgende keer moet je voor de ogen gaan in plaats van het oor. Werkt geheid, dat beloof ik je" en gaf het meisje een korte aai over de bol. Ze stond weer recht op en zei tegen de jongeman "Ze heeft pit, dat is alleen maar goed in deze streek dus pak haar niet te hard aan. Ok?" Daarna draaide ze zich om en liep weer terug naar de bar. De geit-man was ondertussen al verplaatst en stond bij de man met het zwaard. De man met het zwaard stond wat onnozel te glimlachen terwijl de geit-man er wat dreigender uitzag. hmmm, wat oh wat heb ik nou weer gemist? vroeg Kaya zich af.
Nu de geit-man was opgestaan was er een kruk vrij gekomen, ze nam aan dat de elf haar plekje wel terug wou dus ging ze op de nog warme kruk van de geit-man zitten. Jugh. Op de bar voor haar neus stonden een aantal schone bier-peulen op een rijtje. Net één peul stond niet aangesloten. Kaya keek om zich heen of de barman of -vrouw in de buurt was en schoof de ene bier-peul tegen de andere bier-peulen aan. Netjes op een rijtje. Met een tevreden gevoel ging ze weer rechtop zitten.

De deur van de taverne ging voor de zoveelste keer open vandaag, maar niet vaak gaat hij open voor lui die nu binnenkwamen. 2 redelijk lange jongvolwassen mannen stappen binnen en kijken rond. De ene heeft rode ogen en lang wit haar en de andere blauwe ogen met kort zwart haar. de littekens op hun ogen zijn in perfecte symmetrie. Rondkijkend zoeken ze een plekje in de taverne.

"Weet je Sang... ik vind dit soort plekjes altijd heel veel sfeer hebben. Zo veel plezier dat de mensen..." de wit harige jongen kijkt naar de bar en ziet de beastman staan "en niet mensen... met elkaar hebben. Ik vind het altijd zo leuk. Het laat gewoon perfect zien hoe een streek is. Het ruikt hier al gewoon.. weet je laat maar ik wou zeggen het ruikt hier naar de beschaving van het landschap... maar het ruikt hier gewoon naar stront.." De wit harige jongen lacht terwijl de zwartharige hem aankijkt op een manier van: hou je nou echt nooit je kop dicht. Hij geeft de witharige jongen een dreun waarvan al overduidelijk blijkt dat hij het vaker doet ook al heeft het geen effect. "kom" is het enige wat de zwartharige jongen zegt en hij loopt naar een tafel om er aan te gaan zitten.

Z'n inmiddels 2e pintje pils wegwerkend en een schaal brood en vlees rijker zit Max omgedraaid op de barkruk. De geit-man was opgestaan en in zijn plaats een niet geheel on-appetijtelijk groenharig mokkel aangeschoven. Pit had ze, die dronken papzak was flink op ze plaats gezet. Grijnzend keek hij toe hoe ze ging zitten, hem echter straal negerend en drukker bezig met het ordenen van de glazen. Hij pakte het glas wat het dichts bij hem stond, leunde over de bar heen en tapte em zelf vanaf daar vol en schoof hem onder haar neus. ''De naam's Max en deze is op mijn kosten, als de barman er teminste achterkomt dat ik z'n werk tijdelijk heb overgenomen"

Clara, de dwergin, had gehoord dat Björn naar de kelder was gegaan. "Oké," zei ze toen ze achter de bar ging staan. Haar stem was rauw als een bot mes en je kon alleen aan haar (over)volle borsten zien dat het een vrouw was. "Bokkepoot, ik wil dat je NU achter MIJN bar verdwijnt. Het eten staat klaar voor jullie, omdat Björn dat wilde. Als het aan mij lag, waren jullie het eten." Dat was Clara's gevoel voor humor, al kon je het niet horen. Ze ging achter de bar staan om de glazen te poetsen die op de een of andere manier keurig netjes stonden. Ze pakte de eerste glas, spuugde erin en veegde het schoon met haar schort.

Het tevreden gevoel verdween echter snel toen de barvrouw haar mededeling deed en haar precies goed gezette glazen begon schoon te maken. Ze had ze nou net goed gezet. En er was ook nog eens een jochie van niet veel ouder, misschien zelfs jonger, dan haar dat naar d'r toe draaide en haar een biertje aanbood. 1. Ze haatte bier, smerige troep is het ook. 2. Ze had zoooooo geen zin in versierpogingen. 3. Hij was nog eens lelijk ook. "Nee dankje, ik hou niet zo van bier" zei Kaya vriendelijk. "Maar aangenaam kennis te maken Max, ik denk trouwens wel dat je die lieve mevrouw daar nog wel even mag betalen voor het biertje anders zal ze waarschijnlijk haar grap in een daad veranderen."

Max sloeg een zucht en grijsde, graaide in z'n buidel en plaatste het gepaste geld voor het doe-het-zelf-pintje op de bar. "Ik zie haar der nog voor aan ook." Hij nam nog een slok van z'n pint. "Gebakken ben ik toch al he!" Met een pijnlijke grijns en een flinke dosis zelfspot wuifde hij de afwijzing af, dit ging het em vanavond niet worden. Echter de conversatie doorvoeren kon geen kwaad. "Met wie heb ik het genoegen dit stuk bar te delen schoonheid?"

Alyssia voelde Lester aan haar kraag trekken. O jee hij is echt boos. dacht ze. Ze dook lichtelijk in elkaar. De groenharige vrouw was bij hen blijven staan. Lester zei iets over dat hij haar niet alleen had moeten laten. Alyssia reageerde er niet op. Maar toen de vrouw voor haar bukte luisterde ze aandachtig. Volgende keer voor de ogen gaan, Hrm.. Oke Ze knikte ten teken dat ze het begreep. En terwijl de vrouw tegen Lester iets zei over dat hij haar niet te hard aan moet pakken keek ze de vrouw aan. Ze leek wel vriendelijk... Toen ze wegliep keek Lester haar aan. "gedraag je! bromde hij met een pissige stem. "Zitten, eten opeten en dan naar bed. Als je nog wat flikt gaan we meteen naar boven." Alyssia slikte, ze hield er niet van als Lester boos was. Snel ging ze zitten op een van de stoelen en pakte een bord. Juk, te veel groenten en te weinig vlees. Met tegenzin begon ze met het eten van de groente, dan had ze ten minste het lekkerste als laatste. Lester zat tegen over haar en at ook stil zijn eten op.

Ceithre moest lachen om Kajuns opmerking, vooral omdat Clara net achter hem aan liep. “Goedendag Kajun, ik ben 4.” Ceithre schudde even zijn hoofd. “Ik bedoel Ceithre. Betekend 4. Alsof dat boeiend is. De man rekte zich uit en keek om zich heen door de zaal. Veel mensen en niet-mensen zaten nu rustig te drinken en verhalen uit te wisselen. Blijkbaar was er net een kleine schermutseling geweest, wat Ceithre niet mee had gekregen. ‘Het zal,’ dacht hij bij zichzelf en draaide zich weer om naar de bar. “Carla, heb je nog een biertje voor me. Op Björns verzoek.” Hij zette een grote grijns op, in de hoop dat de dwergin hem geloofde.
“Weet je,” begon Ceithre te vertellen, nadat Carla hem met een zuur gezicht een peul bier had neergezet. “Ik zag onderweg iets vreemds bij de rivier. Een stel roestkoppen (lees ridders) waren aan het picknicken.”

De vogels stopten met fluiten, de gronddieren vluchtten het bos in en de zon was bijna achter de horizon verdwenen. Iemand die uit de raam aan de noordkant keek, zou net een blauwe vlag kunnen zien.

Kajun luisterde aandachtig, de dwergin negerend. hij stond immers al aan de klantkant van de bar. Ceithre leek hem een grappenmaker. Dat kon hij wel waarderen na een dag als vandaag!
“Weet je,” begon Ceithre te vertellen, “Ik zag onderweg iets vreemds bij de rivier. Een stel roestkoppen waren aan het picknicken.”

Kajun keek Ceithre nadenkend aan. "Wat moeten ridders nou in dit gebied? weet je zeker dat je niet gewoon een stel dwergen voorbij hebt zien komen?"
de Beestman wist namelijk dondersgoed dat de regio onafhankelijk was. Een wild niemandsland tussen de rijken in. Geen monarch die hier iets van waarde zag. en toch begon er iets aan Kajun te knagen. zijn dierlijk instinct ging af. Met een schuin oog keek hij langs Ceithre, en zag door het raam een vage blauwe verschijning.
"Hah, zouden dat je roestkoppen zijn?" grapte Kajun nog, terwijl hij naar het raam wees. tot hij echter wat beter keek.
"Verdoemd, er komen nog lui aan ook!" Al snel had hij zijn hand op zijn wapen geplaatst. "Als mijn ogen mij niet bedriegen komen er Soldaten aan!", riep hij door de bar.

Er komen soldaten aan?! Dacht Kaya verschrikt. Snel pakte ze de homp brood van haar bord en liep op de beest man af, pal langs het jochie. Ze had nu geen tijd voor formaliteiten, als er een leger langs kwam was dat in deze regio problemen. "Hoeveel en van wie?" vroeg Kaya aan de geit-man. "Of dit is een heel erg overdressed groepje zuiplappen of we hebben een groot probleem".

Het meisje kreeg de pop terug en toen haar begeleider er weer was wierp ze beide slechts een korte glimlach toe voor ze zich weer omdraaide. Het kind aan haar lot overlaten deed ze niet maar er bij blijven staan was ook maar zo wat.
Ze draaide zich om, nieuwe gasten traden de herberg binnen en de bar begon drukker bezet te raken. Ze besloot dan ook vlug naar haar plaats terug te lopen voor ook die bezet zou zijn. De ork was weg en dus trok ze nu de aandacht van de vrouw door een paar muntstukken te pakken. "Pardon, zou ik misschien iets te drinken mogen?" vroeg ze op vriendelijke wijze kort nogmaals door de herberg kijkend. De situatie was immers veranderd en dus wilde ze deze opnieuw in zich opnemen. Haar blik gleed kort over het tweetal wat erg op elkaar leek en tegelijk verschilde als dag en nacht waar het de kleuren van hun haren en ogen betrof.

Het was pas toen er geroepen werd dat ze wederom opkeek, ze fronste. "Wat is de paniek? Zover ik weet is de boel hier onafhankelijk." En het was niet of een herberg nu zo'n groot verschil zou uitmaken voor de beide partijen dat ze hun soldaten er voor een verovering op af stuurde. Logischer was het dat de soldaten langs kwamen op doortocht en als ze al naar binnen kwamen was dat vast voor een pauze om even iets te drinken of hun proviand bij te vullen. Toch keek ze wel uit het raam, nieuwsgierig als ze nu eenmaal was wilde ze toch een glimp opvangen van wat er gebeurde ondanks dat ze niet geloofde dat het iets heel bijzonders zou gaan zijn.

Max dringde zich door de meute bij het raam en nam zelf een kijkje, de geit-man's ogen bedrogen hem inderdaad niet, de banieren van een van de landheren doemden op over de heuvel. "wel verdomd..." Hij liep naar de bar om zijn spullen te pakken en maakte aanstalte om hem te smeren.

Het viel Kaya op dat de jongeman zich wel heel snel uit de voeten probeerde te maken. Dit piekte haar interesse dus liep ze op hem af en pakte hem stevig op de schouder. "Waar ga jij nou plots heen? Wij hadden toch zo'n gezellig gesprek? Of heb je iets te verbergen, huh?" vroeg Kaya met een ijzerre stem en keek hem aan met een indringende blik.

Toen de beestman door te zaal begon te roepen over soldaten, keken heel veel mensen en niet-mensen hem aan. "Soldaten," vroeg de een. "Ja, wel 40." zei de ander. "Van wie zijn ze dan?" "Maakt het uit?" "Ze willen ons allemaal doden!" Totale paniek begon door de zaal te trekken, als een ziekte dat zich snel verspreidde. Al snel schreeuwde iedereen in de zaal door elkaar en renden ze in het wilde weg, of naar buiten, of naar boven, of gewoon rondjes door de zaal.

Hij plaatste op zijn beurt zijn hand op haar schouder en wees met zijn andere hand om zich heen. ''Weg van deze chaos voordat ofwel deze paniek zaaiers of die soldaten buiten de boel komen afbreken!'' Hij keek om zich heen hoe de kroeg meer en meer weg kreeg van een nest horzels waar iemand net een flinke trap tegen had gegeven. "Hij pakte haar hand van zijn schouder af en keek haar strak aan. Ik ben niet van plan te blijven kijken wat er gaat gebeuren, je mag met me mee of je mag me laten gaan, jouw keuze, maar het speelkwartier is over meid!''

Ceithre haalde zijn schouders op. “Geen idee,” zei hij. “Ze waren compleet ingepakt en droegen de blauwe kleur van pixies.” Ceithre deed dit alles af als een grap, maar merkte al snel aan de houding van Kajun dat het waarschijnlijk een groot probleem zou zijn. Al snel heerste er paniek door de zaal. Iedereen rende door elkaar heen en mensen botsten tegen elkaar op. Ceithre bleef daar zitten, pakte zijn bier en dronk het in 1 keer leeg. “Dit komt me bekend voor,” zei hij terwijl hij rustig rond keek. “Alsof dit al eerder is gebeurt.” Met een klein lachje op zijn gezicht keek hij naar iedereen in de zaal. “Er is een achterdeur!” riep hij hardop, wat de verwarring en paniek alleen maar groter maakte.

En toen ging alles ineens absurt snel. Elonys keek met grote verbaasde ogen naar de menigte die ze net nog zo netjes had geobserveerd en die nu in paniek alle kanten op leek te vluchten. Ze hield de bar vast en hervond haar evenwicht toen iemand een duw tegen haar kruk gaf. Werkelijk? Had ze nu van alle herbergen ee herberg gevonden waarin iedereen iets probeerde te verbergen? Of was het gewoon de onzekerheid van een onafhankelijk gebied die deze mensen zo in paniek wist te krijgen. Ze besloot maar van de kruk te stappen zodat ze tenminste niet een volgende keer wel werd omgeduwd, maar ze keek wel uit om zich tussen de mensen te mengen. Ze zouden haar maar om duwen en over haar heen denderen in de paniek waarin ze nu verkeerde.

Kajun bemerkte de enorme chaos die zijn woorden hadden gecreëerd, maar hem bekroop een killer gevoel. het gevoel wat hij altijd had voordat "het" begon. hij keek om zich heen. Ceithre gooide er een schepje bovenop, de elfin gaf hem een lesje politiek die hij al kende en de Groen harige dame hield de postbode tegen.

Kajun keek Ceithre aan. "Ceithre, kan jij de barman inlichten over deze chaos?", waarna hij zich keerde tot de groene dame en haar jonge "gast". "Ik weet niet waar jullie heengaan, maar als er meer dan tien man aan komt zetten, lijkt het me niet slim om ze in de weg te zitten." even keek hij naar de postbode, pas nu zag hij de jongen eens goed. "Had jij niet allang op bed moeten liggen?" zei hij vragend

Kaya was pissig om de opmerking van dat kut joch. En toen kwam ook nog eens die Geit-man weer aanzetten. De paniek in de lucht deed ook niet veel goeds voor haar humeur. Ze stond nu tussen de geit-man en het joch in. "Weetjewat, zak toch lekker in de stront jij" zei ze tegen het joch " en denk je dat ik dat nog niet wist?" Zei ze tegen de beestmens "Ik ben alleen niet stom genoeg om juist nu naar buiten te lopen en de kans te lopen in een hinderlaag te worden gelokt. Het vergaat hier van het criminele uitschot en als een groepje soldaten het idee heeft om mensen te gaan arresteren blijf ik liever binnen waar ze niet zomaar een gevecht kunnen aangaan. Ik probeerde dit ook net duidelijk te maken aan rotjoch hierzo maar schijnbaar dringt dat niet door."
Geïrriteerd en gestrest liep Kaya toen weg door de mensen menigte richting het haardvuur. Ze hurkte voor het de open-haard en ademde diep in. Bij die ene ademhaling kon je vuur zien flikkeren. Bij de tweede ademhaling was het vuur al bijna gedoofd en bij de derde was er van het haardvuur alleen nog maar een smeulend bergje kooltjes over. Als iemand me nu wat wil flikken kan ik ze hebben Dacht Kaya.

De Groenharige dame stak een tirade af en verdween richting de menigte in. Kajun bleef achter bij de jonge postbode. Er heerste angst in de lucht, en angst deed veel met mensen. Ook met hem, want alle beestmensen hadden een vecht en vlucht drang als het hierop aankwam.

Kajun probeerde zichzelf kalm te houden door zich weer op een kruk te plaatsen, met zijn gezicht naar de grote panikerende menigte. Nadenkend krabde hij zichzelf aan zijn rechter hoorn. Het was haast afwachten geblazen tot het duidelijk was wat de Roestkoppen wouden. Pas dan konden ze zeker weten. "Wat kunnen we doen aan die bange lui", bedacht Kajun bij zichzelf, die langzaam begon te merken dat de paniek ook wel om zijn eigen hart sloeg....

Maxwell rochelde op de grond, "stelletje helden hiero..." Hij keek nog eens goed naar z'n tas, dit waren de momenten waar zijn credo 'alles vervoeren zonder vragen' hem al eens eerder had gebeten. Post vervoeren bracht brood op de tafel, maar voor het betere beleg moest hij het toch echt van de wat louchere bezorgingen hebben. Dit zou niet de eerste keer zijn dat er zware narcotica of afgehakte vingers in z'n posttas zaten... Soldaten van een landheer die richting een taverne kwamen? Vreedzaam of niet, hij zou zijn kansen zetten op een goeie verstop plaats vinden. Als die tas in elk geval maar veilig en vooral uit het oog verdween!

Ceithre had Kajun gehoord en liep op zijn dooie akkertje naar de kelderdeur. Hij trok de deur op een kiertje en fluisterde: “Joehoe, Bjöhörn?” De ork gooide de deur open, tegen het gezicht van Ceithre. Hij stond in de opening, met een juten zak in zijn hand. Er zat iets in de zak wat tegen stribbelde, maar Björn had de zak goed strak dicht zitten. “at had ik tegen je gezegd, klootviool?” zei Björn streng tegen Ceithre. “Ik zei dat je hetzelfde moest doen als de vorige keer. Neem de mensen mee naar buiten, richting het bos. De soldaten volgen je daar niet.” Ceithre wreef over zijn pijnlijke neus, maar knikte begrijpend. Hij zag nog net hoe Björn een dik slot op de kelderdeur zette, voordat hij met zak en al naar de ingang liep. Tussen de menigte van schreeuwende lui en al het chaos, was hij de enige die rustig was. De enige die blijkbaar wist wat hij deed. “Nu!” riep hij naar Ceithre en een paar goblins vielen stil door zijn stem. De zak begon erger te bewegen.

“Okee,” zei Ceithre simpelweg, en met zijn handen in zijn zakken liep hij naar de achterdeur. “Deze kant op, dames en heren,” zei hij met een stem als een tourgids. “Als u hier naar buiten kijkt, ziet u de blauwe roestkoppen ons omsingelen. En als je naar rechts kijkt, ziet u de enige uitgang.” Meteen renden er mensen, elven en goblins naar de achterdeur. “Kijk uit voor de beren daar!” riep Ceithre ze lachend achterna. ‘Wat is dit toch leuk,’ dacht Ceithre. Hij draaide zich om naar de bar. Daar zag hij Clara naar hem wuiven en een tas van hertenhuid op de bar neerzetten. ‘The fuck is dat?’ dacht Ceithre bij zichzelf.

Alyssia zat met verse tegenzin haar bord leeg te eten toen ze een geitman hoorde roepen dat er soldaten aankwamen. Meteen veranderde de sfeer in de taferne. Alyssia keek naar Lester "Nu?" zei ze met een zacht stemmetje, vragend. Lester keek om zich heen in de taverne, een aantal mensen rende naar buiten via de ingang, maar het leek Lester geen goed idee om die kant op te gaan, dan liepen ze juist richting de vijand. Gaan schuilen in de kamer boven? Nee ook geen goed idee, als die soldaten de taverne binnen zouden gaan komen ze daar ook. Binnensmonds vloekte hij. Hij keek het kleine meisje aan. "We moeten hier weg, maar niet via die kant." zei hij terwijl hij naar de voordeur wees. De ogen van het kleine meisje werden steeds groter, en wilder. Ze rook de paniek in de zaal, angst sloeg haar om het hart, iets was goed fout hier. De onrust maakte het meisje ook erg onrustig. Lester keek naar een man, Alyssia zag de man staan die eerder die avond tegen de tafel aan was gebotst. Hij zei iets over een uitgang en wees naar de achterdeur. Veel mensen rende meteen naar de deur toe. Lester stond op en pakte de hand van het meisje. hij trok haar mee door de massa richting de deur. "Kijk uit voor de beren daar" Riep de man. Alyssia keek vragend naar Lester. De man begreep haar stille vraag, hij knikte "Zo te horen gaan we naar het bos."

Sang en Traïtre keken op toen ze paniek hoorden ontstaan in de bar. Sang diep weggezonken in zijn boek had niet opgemerkt wat er gebeurde. "het lijkt erop dat er soldaten aankomen broertje... wat gaan we doen?" Traïtre zijn rode ogen richtte zich op hem. Sang kreeg een rilling over zijn rug en keek naar de veel te enthousiaste ogen van Traïtre. "We gaan eerst even naar die mensen toe.. dat zijn de enige die nog niet meteen hysterisch zijn.. misschien dat we met hun nog een kleine overlevings kans hebben." Sang staat op en loopt richting de vrouw met de groene haren. Traïtre zorgt er ondertussen voor dat Sang niet omver word gelopen door alle paniekende mensen weg te duwen. Sang tikt op de groen harige vrouw haar schouder. "Goede avond, mijn naam is Sang Traïtre  en ik vraag me af of er misschien plannen zijn voor een vertrek aangezien ik heb vernomen dat er soldaten aankomen." Traïtre gniffeld om de plechtige manier van aanspreken. "Jezus Sang wanneer haal je nou eens die stok uit je reet?" Traïtre kijkt naar de beestman en de jonge man die er ook bij staan. "Dus... nu mijn schijt irritante broertje bezig is met netjes doen, Hoeveel moet ik jullie betalen om hier veilig uit te komen. En met ik bedoel ik: ik en mijn broertje"